جبر بن عتیک رضي الله عنه روایت کوي چې يو ځل هغه د رسول الله ﷺ سره د داسې سړي کور ته ورغی چې د مرګ په حال کې و. رسول الله ﷺ د ناروغ ترڅنګ کېناست. په همدې وخت کې د کور ښځې د خپل مريض د حال له امله وژړل.
جبر رضي الله عنه د ښځو ژړا ونه زغمه او ویې ویل: تاسو څنګه ژاړئ حال دا چې رسول الله ﷺ دلته ناست دی؟
خو رسول الله ﷺ په ډېر نرم طبیعت سره وفرمایل:
"هغوی پرېږده، تر څو ناروغ ژوندی دی دوی کولای شي ژاړي، کله چې مرګ واقع شي نو بیا دې نه ژاړي."
د پېښې د حالاتو انځور
هغه مهال د کورونو شکل نننۍ ودانۍ نه وې. اکثره وخت یوه خونه یا ساده ګوډله وه، چیرې چې د کورنۍ غړي ټول یو ځای کېناستل. رسول الله ﷺ چې د ناروغ سره ناست و، د کور ښځې او نور کسان هم ورسره ناست وو.
کله چې ناروغ ډېر سخت حالت ته رسېږي، نږدې خپلوانو ته د غم احساس پیدا کېږي، ژړا یې راځي او په دې سره زړه سپکوي. رسول الله ﷺ پوهېده چې د داسې ژړا موخه بېصبري نه ده، بلکې د زړه درد او د مينې څرګندونه ده. له همدې امله یې جبر رضي الله عنه ته وویل چې هغوی له ژړا منع نه کړي.
زده کړه له دې کيسې
اسلام د طبیعي غم او د زړه د سکون لپاره د ژړا اجازه ورکوي.
بېصبري، چلند له تقدیر سره جنګ او د مړي د مرګ نه وروسته د ناوړه ډول ژړا روا نه ده.
رسول الله ﷺ د خلکو د احساساتو درک کاوه او تل یې له سختۍ او غم سره د خواخوږۍ چلند درلود.